Dagboek

David liep de trap op en opende langzaam de deur naar de zolder. Ze kraakte een beetje en het geluid versterkte het onrustige gevoel dat hij kreeg toen hij hiernaartoe kwam. Hij liep verder en snoof de oude wat muffige geur op. Hoogste tijd om eens flink op te ruimen nu de drukte van de afgelopen tijd voorbij was, dacht hij. Hij keek rond om te zien wat er allemaal stond.
Verhuisdozen, koffers, een oude kast en hij zag spullen onder een wit laken staan.
Daar liep hij heen en tilde het laken op om eronder te kunnen kijken. Oh ja, nu wist hij het weer, dit waren dozen met spullen uit zijn jeugd.
Daar stond de doos met zijn speelgoedtrein, waarmee hij als jongetje in zijn fantasie op reis ging om avonturen te beleven. Dan was hij sterk, onbezorgd en deed alles wat hij maar wilde. Hij zuchtte eens, jammer dat het leven zo anders in elkaar stak.
Hij snuffelde verder en ontdekte de doos met zijn dagboeken. Het waren er meer dan hij zich herinnerde. Hij had er heel wat volgeschreven. Papier was geduldig en ongevaarlijk. In zijn dagboeken kon hij uiting geven aan wat hem bezig hield en precies zeggen wat hij wilde, zonder dat iemand hem uitlachte of kwaad op hem werd. Hij pakte een dagboek, ging op de grond zitten en begon te lezen…

Na een poos lezen zuchtte hij eens diep en staarde voor zich uit in de verte.
Hij had zich in zijn leven vaak laten leiden door veiligheid en erbij willen horen, realiseerde hij zich nu hij delen van zijn leven terug las.
Zou zijn leven anders zijn geweest als hij meer naar zichzelf geluisterd had?
Tja, gedane zaken nemen geen keer besloot hij en sloot het dagboek met een klap.

Toen hij wilde opstaan om het dagboek terug te leggen, zag hij tot zijn verbazing een piepklein meisje in een roze jurkje, met lange zwarte haren en ragfijne vleugeltjes op de rand van de doos zitten. Ze zwaaide naar hem en zei: ‘Hoi, ik ben Felise, een elfje en woon in jullie tuin. Ik zag je lezen en hoorde je zuchten, was het zo erg?’
Verbaasd keek hij haar aan…. een elfje…. en wat zei ze daar….was het zo erg?
Opeens was het alsof iemand zijn keel dichtkneep en voelde hij in alle hevigheid de emoties waarover wat hij gelezen had door zich heen gaan. 
‘Ik had het soms zo anders willen doen’ stamelde hij …. en wist dat het waar was…. ook nu nog….
‘En waarom doe je het dan nu nog niet?’,  vroeg Felise.