Leven... 

of overleven

Sinds ik bewust aan het oefenen ben om te leven, om hand in hand met mijn wezen door het leven te gaan, kom ik er achter dat ik soms heel andere dingen wil zeggen en doen dan ik voorheen deed.

Dat wist ik eigenlijk ook wel, maar er waren en zijn vaak redenen vanuit mijn denken om het toch maar niet te doen… en die hebben uiteindelijk allemaal te maken met veiligheid!

Om dit te gaan zien en veranderen is het belangrijk om te letten op waarom ik iets zeg of doe!
En heb ik dan de moed om het anders te doen zonder te weten hoe het uitpakt? Om gewoon maar eens een andere weg te bewandelen dan ik meestal doe?
Kan ik de normen en waarden en de verwachtingen van mijzelf en anderen loslaten? 
En stel dat het fout gaat … of dat ik alleen kom te staan… of… ?

 

Bepaald geen veilig idee, maar de drang om meer mezelf te zijn en naar mijn eigen gevoel te luisteren is groter.
Het wordt gaandeweg ook steeds moeilijker om niet te luisteren, want dan voelt het niet goed en ik word er niet blij van. Ik ben aan het overleven, in plaats van in mijn kracht te gaan staan en te leven zoals het voor mij goed voelt!

 

Er ligt nog een hele weg voor me van worstelen met mijn denken, maar ook van genieten als ik de seintjes van mijn wezen opmerk en durf te volgen en ontdek dat het vaak onverwacht goed uitpakt.
En dat de meeste mensen om mij heen dit ook accepteren. Sterker nog, het zet ze soms ook aan het denken over hun eigen manier van in het leven staan.

 

Geleidelijk verdwijnt het keurslijf van mijn leven steeds een beetje verder en neemt de rust in mij toe.
Ik ben mezelf en wat er bij mij hoort stapje voor stapje aan het ontdekken en word er soms zelf door verrast.
En ga ik weer eens de mist in, dan lach ik er maar om en zie het als een leermoment. Ik ben tenslotte aan het oefenen!